อยากให้อ่าน ดีมาก ซึ้งดี

>มีคนเล่าให้ฟังว่า...  สมัยก่อน...คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ...ศิลปินเพลง
>เพื่อชีวิต..  แกอยู่ในป่า...กับเพื่อน 5 - 6  คน...ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวร
>กัน...ล่าสัตว์ป่า...มาทำอาหาร...  วันหนึ่ง...เป็นเวรของคุณพงษ์เทพ  แกก็
>คว้าปืนยาว...สะพายบ่า...เดินเข้าป่าไป...อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ...คือแกง
>เนื้อลิง...  พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก. เห็นลิงตัวหนึ่ง...นั่งอยู่บน
>ต้นไม้...หันหลังให้..  แกก็รีบยกปืนประทับบ่า...ยิงเปรี้ยง...ไปที่ตัว
>ลิง..
>เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น...ปกติ...ลิงพอถูกยิง...จะหล่นตุ๊บ...จาก
>ต้นไม้ทันที...  แต่ลิงตัวนี้...นั่งจับกิ่งไม้เฉย...ไม่หล่นลงมา...จะว่า
>ยิงไม่ถูก...ก็ไม่น่าเป็นไปได้...เพราะคุณพงษ์เทพ...แกยิงปืนแม่น...ระยะแค่
>นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้...ไม่พลาดแน่นอน...  ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น...ลิง
>ตัวที่ถูกยิง...ร้องโหยหวน...เสียงดังมาก...  ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากิน
>อยู่บริเวณใกล้  ๆ...วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง... แล้วร้อง
>โหยหวน...เหมือนกันหมด...  แกตกใจ...ยืนตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
>สักครู่...ลิงตัวที่ถูกยิง...  โยนวัตถุเล็ก ๆ...สีดำ ๆ..ชิ้นหนึ่ง...ให้
>กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด...  แล้วก็หล่นตุ๊บ...ลงมาจากต้นไม้...คุณพงษ์
>เทพ...รีบวิ่งไปดู...  ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง...ทะลุหน้าอก...เลือดแดงฉาน...
>เต็มตัว...  คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว...ต้องเบือนหน้าหนี...ลิงที่ตกลงมา...เป็น
>ลิงแม่ลูกอ่อน...ขณะที่ถูกยิง...เธอกำลังให้นมลูก...ลูกตัวน้อย...กำลังดูด
>นมอย่างมีความสุข...ทันทีที่ถูกยิง...  ถ้าเป็นลิงตัวอื่น...จะหล่นตุ๊บ...
>ลงจากต้นไม้..  แม่ลิงตัวนี้...ยังหล่นไม่ได้...ยังตายไม่ได้..  เพราะเธอ
>ยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ...คือ...รักษาชีวิตลูกน้อย...ให้พ้น
>อันตราย...  เธอกัดฟัน...โหนกิ่งไม้ไว้...แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ...มองดู
>เลือดที่ไหลหยดเป็นทาง...ด้วยความตกใจ...พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมี
>เหลือทั้งหมด...  ตะโกนสุดเสียง...ร้องเรียก...ฝูงลิงเข้ามาใกล้ ๆ..  แล้ว
>ก็ฝากฝัง...ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ...  หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว...มองดู
>ลูก...ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว..  แน่ใจว่า...ลูกปลอดภัยแล้ว...จึงหลับตา...
>แล้วหล่นลงมา...ตาย...คุณพงษ์เทพ...ก้มมองหน้าลิง...แล้วร้องไห้...เพราะที่
>เบ้าตาลิง...มีหยดน้ำตาใส  ๆ...กำลังไหลริน... คุณพงษ์เทพ...รีบเดินกลับที่
>พัก...เอาปืนไปเผาทิ้ง...ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย...ตลอดชีวิต..  และภาพ
>ความรักที่ยิ่งใหญ่...ของแม่ลิง...ที่มีต่อลูกน้อย...  เป็นแรงบันดาลใจ...
>ให้พงษ์เทพ...แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง...  ชื่อว่า..."ลิงทะโมน..."  เพื่อ
>ยกย่อง...เชิดชู...คุณค่าของความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก...
>
>
>แม่นะหรือ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่ คือผู้รัก ลูกตน  กว่าใครใคร
>คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม กลุ้มเรื่องทุกข์  คือคน
>สุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุรา คือคนคอยให้
>เมตตา  ลูกทุกคราว เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่น เป็นผ้าผืน คอยห่มให้
>เพื่อคลายหนาว  เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว เป็นบันได ไต่ดาว ลูก
>ก้าวไป เป็นคุณครู  ผู้สอนสั่ง ทุกอย่างหนอ เป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน
>เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่าง  ได้ดั่งใจ จะหาใคร ได้เท่าแม่ เหมือนไม่มี สาธยาย
>อย่างไร คงไม่หมด พระคุณแม่  ยากแทนทด เหมือนปลดหนี้ สิ่งล้ำค่า ใดใด ใน
>ปฐพี จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.